Kinderen

Een kinderspiegel 'Als ik oud word neem ik blonde krullen ik neem geen spataders, geen onderkin, en als ik rimpels krijg omdat ik vijftig ben dan neem ik vrolijke, niet van die lange om mijn mond alleen wat kraaiepootjes om mijn ogen. Ik ga nooit liegen of bedriegen, waarom zou ik en niemand gaat ooit liegen tegen mij. Ik neem niet van die vieze vette grijze pieken en ik ga zeker ook niet stinken uit mijn mond. Ik neem een hond, drie poezen en een geit die binnen mag, dat is gezellig, de keutels kunnen mij niet schelen. De poezen mogen in mijn bed de hond gaat op het kleedje. Ik neem ook hele leuke planten met veel bloemen niet van die saaie sprieten en geen luis, of zoiets raars. Ik neem een hele lieve man die tamelijk beroemd is de hele dag en ook de hele nacht blijven wij alsmaar bij elkaar.' Judith Herzberg Uit: Beemdgras, 1968 - Uitgever: Van Oorschot, Amsterdam
		De kinderen Voor Anne de Vries Zij komen uit een rijk voorbij dit leven en gaan langs wegen waar geen mensch van weet een verren onbekenden einder tegen, de zoom strijkt langs ons van hun wapprend kleed. Hoe houden zij zoo licht en bijna blij geheven den beker van 't oneindig bittre leed? hoe ligt voor elk een argelooze zegen in 't teere hunkren van hun hart gereed? Maar Die zegt: ‘Laat de kindren tot mij komen!’ spreekt daarmee over ons een streng gericht, want wij staan tusschen hen en hunne droomen vaak als een muur van angsten opgericht. Roel Houwink
Marietje was bang voor water en zeep Marietje van Dalen uit Kreukelendamme, die hield niet van wassen en hield niet van kammen, zij hield niet van zeep en zij hield niet van water en stelde het wassen maar uit tot later. Van nageltjes knippen was zij nog banger en haar nageltjes werden hoe langer hoe langer. O, grutjes, wat was die Marietje vies, ze leek wel een varken, maar dan ook precies. En als haar moeder des morgens kwam met zeep en met water en ook met een kam, dan ging zij tekeer en begon te gillen of iemand haar levend wilde villen. Haar moeder werd boos van al dat gehuil en riep: Dan blijf je maar altijd vuil! Maar ga dan maar weg en kom nooit weer, dan ben jij mijn kleine meisje niet meer. Die smerige kleine Marietje van Dalen die ging ervandoor en begon te dwalen langs alle straten en langs alle wegen, zij zat vol modder en vieze vegen en vuile vlekken op iedere wang, haar kleren leken wel struikgewas en in haar halsje daar groeide het gras, het groeide ook op haar ene been en eindelijk helemaal over haar heen, en je kon niet meer zien, door al dat gras dat Marietje van Dalen een meisje was. En eindelijk groeide ze vast in de grond waar ze net als een boom op het weiland stond. De vogeltjes bouwden een nest in haar haren en langzamerhand kreeg ze takken en blaren. Het is waar, al lijkt het een nare droom: Marietje van Dalen is nu een boom. Dus…meisjes die bang zijn voor zeep en voor water, die worden allemaal bomen... later. Annie M.G. Schmidt
		De heks van Sier-kon-fleks Dit is de heks van Sier-kon-fleks, ze woont in Kopenhagen. Iedere dag doet zij wat geks en alle mensen klagen: O, wat een heks, wat een akelige heks, hoe lang moet dat nog duren? Wie wil de heks van Sier-kon-fleks voorgoed het bos in sturen? Op zondag neemt zij de kolonel en tovert hem om in een mokka-stel. Op maandag doet zij niet zoveel, dan jakkert zij op haar bezemsteel. Op dinsdag eet zij een schooljuffrouw en laat het verder maar blauw-blauw. Op woensdag neemt zij het mokka-stel en tovert het om in een kolonel. (De vreugd is maar van korte duur: hij zit nog onder het glazuur. ) Op donderdag neemt zij het dameskoor en schuift het onder de voordeur door. Op vrijdag bijt zij de griffier en wikkelt hem in vloeipapier. Op zaterdag gaat zij in ‘t bad, zodat het in de rondte spat, en verder speelt zij met haar kat het spelletje van ‘wie doet me wat’. Dit is de heks van Sier-kon-fleks, zij woont in Kopenhagen. Alle mensen staan perpleks zoals die heks kan plagen. O, wat een heks, wat een griezelige heks, ‘t is niet om te verdragen. Wie wil de heks van Sier-kon-fleks voorgoed het bos in jagen? Annie M.G. Schmidt